იდგნენ და ელოდნენ. უსაზღვროა მთების მოლოდინი; უსაზღვრო ზღვადა სდგას იმათ გულში, წითლად, სისხლისფრად შედედებული უთიმთიმებსთ გულ-მკერდში. გარეთ, სახეზე კი არაფერი ეტყობათ, გარდა მტერობისა. ეს არის კიდევ ნიშანი მოლოდინისა. ვინ რა იცის, რა ამბავია მთების გულში, რა ცეცხლი სდუღს და გადმოდის.
მთებო, მთებო! რას ელით, ვის ელით? ნუთუ გყავთ სატრფო დიდიხნის უნახავი? იქნება შვილი დაჰკარგეთ? იქნება ძმა, ან დედა გყავთ შორს წასული და არაფერი ამბავი მოგსვლიათ? პასუხი არ ისმის. სდგანან წარბშეუხრელად. ელოდენ, ელიან და კვლავ ექნებათ მოლოდინი. რა დააშრობს იმათ გულში იმ მოლოდინის ზღვას? არა აქვს იმას ბოლო, არც დასასრული, როგორც ღვთაებას…
როცა ყველა სულდგმულს, მწერს, ბალახს, ყვავილებს, მდინარეს და მოუსვენარს, დაუღალავს ნიავს დაეძინებათ, მაშინ, მხოლოდ მაშინ ამოიოხრებენ და ცრემლსა ღვრიან. ჩვენ, კაცნი, მაშინ ვამბობთ: ახ, რა მძიმე ლოდივით ნაღველი მაწევს გულზეო.
They were standing and waiting. The mountains’ waiting is boundless; like a boundless sea it lies in their heart; reddish, the color of blood, clotted, it quivers in their heart and chest. Yet outside, on their face, nothing is visible except hostility. This is also a sign of their waiting. Who knows, what goes on in the mountains’ heart, what fire boils, and spills over.
Mountains, oh mountains! What are you waiting for, who are you waiting for? Do you really have a beloved whom you haven’t seen for a long time? Perhaps you’ve lost a child? Perhaps a brother, or your mother has gone far away, and you’ve had no news from either? No answer is heard. They stand without twitching their eyebrows. They waited, they are waiting, and again, they will continue to wait. What will dry up that sea of waiting in their heart? It has no end, and no conclusion, like a deity…
When every animate being, every flying insect, the grass, flowers, river, and the restless, untiring wind fall asleep, then, only then will they heave a sigh and shed tears. We, humans, at that point say: Ach, what sadness, like a heavy stone, lies on my heart.
– Vazha-Pshavela, from The High Mountains